ஆண்களின் அடிமைதனம்.... !

 

விதை ஒன்று மண்ணில் புதைந்திட

உயிராக வந்தான் ஓர் ஆண்மகன்.

அன்னை மடிமேல் அவன் தவழ்ந்திட

மகிழ்ச்சியில் பூத்தது ஓர் புது பூ..

சுதந்திரமாய் பிறந்தவனை,

சுமையேந்தி நடக்கச் சொன்னது சமூகம்.

சிறுபிள்ளைத்தனமாய் சிரிக்கத் தெரிந்தவனை,

கண்ணீரையும் விழுங்கச் சொன்னது காலம்.

உள்ளத்தில் உணர்வுகள் பல இருந்தாலும்,

உதட்டில் அதை உரைக்க முடியாமல்,

கற்கண்டாய் இருக்க வேண்டிய வார்த்தைகள்,

கற்களாய் உதிர்கின்றன அவன் குரலில்.

அன்பைக் காட்டத் துடிக்கும் கைகளை,

அடக்கமாய் இருக்கச் சொல்கிறது இந்த உலகம்.

ஆசைகளோடு அலைபாயும் மனதை,

அடைத்து வைக்கச் சொல்கிறது அவனின் குடும்பம்.

அழுவதற்காக அணைக்க ஒரு தோள் இல்லாமல்,

அரவணைக்க ஒரு கரம் இல்லாமல்,

அலைந்து திரிகிறான் ஆணும் இங்கே,

அவனும் ஓர் அடிமைதானோ?

கனவுகள் பலவும் அவனுக்குள்ளும் உண்டு,

காதல் கனிவும் அவனுக்குள்ளும் உண்டு,

ஆசை, பாசம், பந்தம் என்று,

அவனும் ஓர் அடிமைதானோ?

......

காலையின் சூரியன் கனவுகளை சுமந்து வரும்,

குடும்பத்தின் பசிக்கு அவன் களம் இறங்குவான்.

தோள்களில் சுமைகள், இதயம் முழுக்க கனவுகள்,

அவன் தேயும் மெழுகாய் குடும்பத்தை காப்பான்.

அப்பா என்ற பட்டத்திற்கு பின் ஒரு அடிமை,

காதலன் என்ற சொல்லுக்குள் காவல்காரன்,

மகன் என்ற உறவில் ஒரு போர்க்குதிரை,

சகோதரன் என்ற பிணைப்பில் ஒரு பாதுகாவலன்.

சுகத்தை வெறுத்து, துக்கத்தை உண்டு,

அழுகையை மறைத்து, புன்னகையை அணிந்து,

ஆயுளை தொலைத்து, எதிர்காலத்தை ஈந்து,

அவன் வாழ்வின் இறுதி மூச்சு வரை ஓடும் குதிரை.

அவன் அடிமை அல்ல, அன்பின் அவதாரம்.

அவன் தலைவன் அல்ல, தியாகத்தின் அடையாளம்.

அவன் அழத் தெரியாதவன் அல்ல, அன்பிற்காக அழாமல் இருப்பவன்.

அவன் இரும்பல்ல, உணர்வுகளை கறையான் அரித்தாலும்,

உயிருடன் இருக்கும் உன்னத கலைஞன்..!!

கண்களில் கனவுகள், கால்களில் சங்கிலிகள்

ஆண்மையின் பெயரால், சுமக்கும் சுமையின் சுமைகள்.

உள்ளத்தில் பாரங்கள், உதட்டில் பொய் சிரிப்புகள்

வீட்டின் தூணாய் நின்று, நித்தமும் உழைத்திடும் இயந்திரங்கள்.

கண்ணீர் துளிகள் கூட, உரிமை இன்றி உறைகிறது

வலி ஆயிரம் இருந்தாலும், வாய் விட்டுப் பேச அஞ்சுகிறது.

ஆணென்ற சொல்லின் பின், 

அடக்கப்பட்ட உணர்வுகள்

ஆணாதிக்கம் என்று பேசும் உலகத்தில்,

அடிமைத்தனம் அவன் வாழ்வின் வேர்.

சமூகத்தின் எதிர்பார்ப்புகளால், அவன் சுதந்திரம் பறிபோகிறது

பணம் தேடும் இயந்திரமாய், பாசம் தேடும் உள்ளம் அலைகிறது.

தோள் கொடுக்கும் தோழனாய், துணை நிற்கும் கணவனாய்,

பாசத்திற்காக ஏங்கி, வார்த்தைகளால் காயப்படுகிறான்.

கண்ணீரை மறைத்து, காயத்தை மறைத்து

கர்வத்தின் பெயரால், கவலைகளை மூடுகிறான்.

தனிமையின் ஆழத்தில், அவன் தேடும் ஒரு துணை

அவனது வலிகளைப் புரிந்துகொள்ளும் ஒரு இதயம்.

மௌனத்தின் மொழியால், மனதின் வலிகளைப் பேசுகிறான்

உள்ளுக்குள் புதைந்த ரகசியங்களை, தனக்குள்ளேயே அடைகிறான்.

ஆணின் அடிமைத்தனம், அறியப்படாத ஒரு துன்பம்

கவனிப்பாரற்று, கனவுகளோடு அவன் வாழ்கிறான்..

பிறப்பிலிருந்து இறப்பு வரை அவன் பயணம்.

ஆண் என்ற பொறுப்பின் பாரம், தோளில் அவன் சுமக்கிறான்.

சிறு வயதில் விளையாட்டிலும், கனவிலும்

அவன் சிரிப்பு, தாயின் கருவறையிலிருந்து ஒலிக்கிறது.

இளைஞனாய் மாறுகையில், காதலும், கடமையும்

அவனது பாதையில் புதிதாகச் சேர்கிறது.

காதலிக்காக இதயம் துடிக்க,

குடும்பத்திற்காக அவன் உழைக்கிறான்.

நடுத்தர வயதில், தந்தையாகி

குழந்தைகளின் சிரிப்பில் அவன் மகிழ்கிறான்.

அவர்களின் எதிர்காலத்திற்காக அவன் தன் ஆசைகளைத் தியாகம் செய்கிறான்.

முதுமையில் உடல் தளர்ந்தாலும் மனதில் அவனது வலிமை குறையாது.

அடிமை விலங்கு உடைத்து, ஒளி விளக்கான ஆண்கள்

எண்ணற்ற சுமைகளை இதயம் தாங்கினாலும்,

ஏமாற்றத்தின் வலிகளை மென்று விழுங்கினாலும்,

அடிமை விலங்கொன்றை மனம் சுமந்து நடந்தாலும்,

மீண்டும் எழுந்து வருகிறான் அந்த ஆண்மகன்!

கண்ணீரை மறைத்து, புன்னகையை உதிர்த்து,

தன் குடும்பத்தின் கனவுகளைச் சுமந்து,

அவன் தேயும் மெழுகாய் எரிந்தாலும்,

இன்று தன்னம்பிக்கையுடன் புது வழியில் பயணிக்கிறான்.

விடிவெள்ளி

இருளின் கூடாரத்தில் ஒரு விதை விழுந்தது,

சமூகத்தின் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டது.

அவனுக்கு ஒரு பெயர் இருந்தது, ஆனால்

அவன் வெறும் ஒரு நிழலாகத்தான் வாழ்ந்தான்.

அவன் தோள்களில் சுமந்த சுமை,

அவன் முதுகில் ஒரு பாரமாக இருந்தது.

குடும்பத்தின் தேவைகள் அவன் குரலை அடக்கின,

அவன் கனவுகளை ஒரு மூலையில் புதைத்துவிட்டான்.

ஒரு நாள், வானத்தில் ஒரு நட்சத்திரம் தெரிந்தது.

அது அவனுக்குள் ஒரு புதிய ஒளியைக் காட்டியது.

அவன் சங்கிலிகளைத் தகர்த்து எறிந்தான்,

தன் சொந்தக் குரலைக் கண்டறிந்தான்.

அவன் அடிமைத்தனத்தில் இருந்து எழுந்து நின்றான்,

அவன் தன் உரிமைகளுக்காகப் போராடினான்.

இப்போது, அவன் வெறுமனே ஒரு ஆண் அல்ல,

அவன் ஒரு குடும்பத்தின் வழிகாட்டி, 

ஒரு சமூகத்தின் விடிவெள்ளி.

அவன் இனி அடிமை அல்ல, அவன் ஒரு தலைவன்.

அவன் இருளில் ஒளி வீசும் ஒரு விளக்கு.

அவன் தன் கடந்த காலத்தை அழித்து,

ஒரு புதிய எதிர்காலத்திற்கு வித்திட்டான்..!!

ஆக்கம் 

சு. வினோபா 

யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழகம்